Bahasa secara konseptualnya diertikan sebagai satu sistem
bunyi yang terdiri daripada lambang-lambang yang diujarkan oleh manusia dengan
menggunakan alat artikulasi yang ada pada mereka (Siti Hajar Abdul Aziz, 2008:50).
Setiap lambang ini memiliki maknanya yang yang tertentu berdasarkan kelompok
masyarakat yang menuturkannya. Secara ringkasnya, bahasa dapat diperjelaskan
sebagai satu sistem yang digunakan oleh manusia untuk berkomunikasi dan
berkongsi budaya antara satu sama lain.
Menurut
Bloch dan Trager (1942) dalam Siti Hajar Abdul Aziz (2008:50), bahasa
ditakrifkan sebagai sistem lambang-lambang vokal yang digunakan oleh manusia
untuk berkomunikasi, iaitu antara penutur dan pendengar. Selain itu, bahasa
menurut Noam Chomsky (1957) adalah suatu set ayat, sama ada terbatas atau tidak
dan setiap yang terbatas panjangnya dibina oleh set elemen yang terbatas juga
(Siti Hajar Abdul Aziz, 2008:52). Berdasarkan pendapat ahli bahasa ini, dapat
disimpulkan bahawa bahasa adalah suatu set ayat yang memiliki lambang-lambang
bagi menyampaikan makna dalam sesebuah komunikasi.
Bahasa
Melayu pula boleh kita definisikan sebagai bahasa yang dituturkan oleh
orang-orang Melayu (Siti Hajar Abdul Aziz, 2008:2). Bahasa Melayu dituturkan
daripada satu generasi kepada satu generasi yang lain sejak zaman-berzaman dan
telah menyebabkan bahasa ini mengalami perubahan dari segi bunyi bahasa, bentuk
kata, makna dan struktur ayat. Bahasa Melayu seterusnya berkembang daripada
satu peringkat kepada satu peringkat dari Bahasa Melayu Kuno, kemudiannya
Bahasa Melayu Klasik dan akhir sekali Bahasa Melayu Moden iaitu bahasa Melayu
yang kita gunakan sehingga ke hari ini.
Bahasa
Melayu selepas merdeka pula boleh dikonsepsikan sebagai bahasa Kebangsaan
Persekutuan Tanah Melayu melalui peruntukan undang-undang yang terkandung dalam
Perkara 152 Perlembagaan Malaysia (Modul BMM3112 Program Pensiswazahan Guru).
Bahasa Kebangsaan ialah bahasa yang dapat memperlihatkan identiti nasional dan
lambang bagi sesuatu bangsa atau negara (Siti Hajar Abdul Aziz, 2008:67).Melalui
Perkara 152 ini, bahasa Melayu telah mendapat taraf istimewa berbanding
bahasa-bahasa lain yang digunakan di Malaysia.
Selain
itu, bahasa Melayu selepas merdeka juga boleh dikonsepsikan sebagai bahasa
rasmi bagi negara Malaysia. Bahasa rasmi ialah bahasa yang digunakan dalam
semua urusan rasmi sesebuah negara (Siti Hajar Abdul Aziz, 2008:65). Di Malaysia,
bahasa Melayu telah dijadikan sebagai bahasa rasmi dan digunakan dalam bidang
pentadbiran, perundangan, pendidikan dan perusahaan. Antara contoh
penggunaannya adalah sebagai bahasa lisan para pegawai kerajaan semasa
menjalankan tugas rasmi dan juga sebagai bahasa penulisan rasmi dokumen dan
rekod kerajaan.
Dalam pada itu, bahasa Melayu juga telah dinobatkan
sebagai bahasa Perpaduan bagi seluruh rakyat Malaysia yang terdiri daripada
etnik yang pelbagai. Hal ini adalah bertujuan untuk mewujudkan persefahaman
dalam kalangan rakyat Malaysia serta untuk mengelakkan timbulnya salah faham
ketika berkomunikasi bersama individu yang berlainan kaum. Sebagai contoh,
apabila dua pihak berkomunikasi menggunakan bahasa berlainan, maka komunikasi
tersebut akan sukar untuk difahami dan perkara ini secara tidak langsung akan
menimbulkan prejudis kerana tidak tahu apa yang ditutur. Oleh itu, dengan
wujudnya bahasa Melayu sebagai bahasa Perpaduan ini, perpaduan dalam kalangan
rakyat Malaysia turut dapat dipelihara. Maka, dapatlah dikonsepkan bahasa
Melayu selepas merdeka sebagai bahasa yang dapat mewujudkan perpaduan dan
persefahaman antara kaum di Malaysia.
Disamping
itu, bahasa Melayu selepas merdeka juga berkait rapat dengan Undang-Undang
Pelajaran 1957. Majlis Mesyuarat Perundangan Persekutuan telah meluluskan usul
dalam Penyata Razak, iaitu untuk mewujudkan suatu sistem pelajaran nasional
bagi Persekutuan Tanah Melayu yang Merdeka yang dapat diterima oleh seluruh
rakyatnya (Modul BMM3112 Program Pensiswazahan Guru). Untuk itu, bahasa Melayu
telah dipilih sebagai bahasa pengantar sistem pelajaran di Tanah Melayu dengan
harapan dapat menggalakkan perkembangan kebudayaan, sosial dan ekonomi ke arah
wujudnya satu bangsa Tanah Melayu. Dengan ini pertumbuhan bahasa dan budaya
orang bukan Melayu yang menetap di negara ini dapat dipelihara (Undang-Undang
Pelajaran 1957 dalam Modul BMM3112 Program Pensiswazahan Guru). Secara
ringkasnya, bahasa Melayu selepas Merdeka juga boleh kita konsepsikan sebagai
bahasa ilmu yang dapat membangunkan kebudayaan, ekonomi dan sosial masyarakat
Persekutuan Tanah Melayu serta dapat membina jati dirinasional dalam kalangan
mereka.
Secara
keseluruhannya bahasa Melayu selepas merdeka memiliki empat konsep utama iaitu
sebagai bahasa kebangsaan, bahasa rasmi, bahasa ilmu dan bahasa perpaduan.
Bahasa Melayu pada era ini telah digunakan sebagai suatu medium bagi mewujudkan
identiti nasional dalam kalangan rakyat Malaysia melalui penggunaannya sebagai
bahasa kebangsaan, bahasa rasmi, bahasa ilmu dan bahasa perpaduan.
No comments:
Post a Comment